Pieśń nad Salomona. O czym to jest? Pieśń nad Pieśniami jest jedną z ksiąg Pisma Świętego znajdujących się w Starym Testamencie. Jest to książka dydaktyczna, której głównym tematem jest miłość. Uchodzi również za jedną z najpiękniejszych erotyk.
Pieśń nad Pieśniami znana jest również jako Pieśń nad Pieśniami. Nie bez powodu, ponieważ to królowi Salomonowi przypisuje się najczęściej autorstwo tej starotestamentowej księgi. Dzieje się tak pomimo faktu, że do tej pory nie znaleziono dowodów na to, że napisał Pieśń nad Pieśniami. Jedyna sugestia jest taka, że imię Salomona pojawia się w tej księdze. Zawsze w trzeciej osobie.
Pieśń nad Pieśniami składa się z sześciu pieśni, w których opisana jest miłość Oblubieńca i Oblubienicy. To Salomon i Sulamitka. Pieśni mają formę dialogu Panny Młodej i Oblubieńca oraz komentującego je chóru.
Pieśń nad Salomona. Kiedy to zostało napisane?
Pieśń nad Pieśniami została napisana między VI a II wiekiem p.n.e. Ustalenie dokładnej daty nie było dotychczas możliwe. Liczne arameizmy oraz pojedyncze słowa perskie i greckie w księdze wskazują, kiedy mogła zostać napisana. Być może Pieśń nad Pieśniami została napisana na początku IV wieku p.n.e. jako śpiewnik weselny, w którym śpiewano na cześć nowożeńców. Druga teza brzmi, że Pieśń nad Pieśniami jest utworem metaforycznym, który powstał na podstawie pieśni weselnych.
Jednak liczne aluzje do egipskich pieśni miłosnych znanych w czasach Ramzesa II sugerują, że Pieśń nad Pieśniami mogła być napisana nieco wcześniej.
O czym jest Pieśń nad Pieśniami?
Pieśń nad Pieśniami to historia miłosna, pełna erotyki zakorzenionej w folklorze żydowskim. Nie jest to jednak łatwa historia. Jego akcja rozpoczyna się w nocy, kiedy panna młoda czekała na ukochanego. Kiedy przyszedł, udawała, że podaje mu rękę, ale Oblubieniec źle ją zrozumiał i odszedł. Wtedy panna młoda wybiegła z domu, aby go szukać. Krzyczała w ciemności, została rozpoznana przez strażników jako prostytutka, pobita, rozebrana i okaleczona. Po tak nieprzyjemnym doświadczeniu poprosiła kobiety jerozolimskie, aby powiedziały ukochanemu, jak bardzo go kocha. Jednocześnie Oblubieniec rozkoszował się ukochaną, twierdząc, że jest ideałem piękna.
Trzecia pieśń opisuje wystawne królewskie wesele. Powoduje to, że dwie poprzednie piosenki są traktowane jako przedstawienie zaręczyn. W trzeciej Pieśni nad Pieśniami występują wzajemne zapewnienia o miłości i zmysłowe porównania. To obraz rozwoju uczuciowego panny młodej i pana młodego od przyjaźni i namiętności do małżeńskich dylematów, które pojawiają się w czwartej pieśni.
Wiersz miłosny
W porównaniu z innymi księgami Starego Testamentu Pieśń nad Pieśniami wyróżnia się brakiem wzmianki o Bogu, wybranym ludu i religii. Dlatego, czytany dosłownie, jest traktowany jako poemat miłosny o uczuciach dwojga ludzi lub o uroczystościach weselnych. Zawiera dwa specyficzne hymny o miłości. Pierwsza z nich brzmi następująco (Pnp 8:6-7b):
„Połóż mnie jak pieczęć na swoim sercu,
jak pieczęć na twoim ramieniu,
Bo miłość jest potężna jak śmierć,
a jego zazdrość jest nieubłagana jak Szeol,
jego ciepło jest ciepłem ognia,
płomień Pana. (Rzeki jej nie utopią.”
Drugi jest krótszym fragmentem z Powtórzonego Prawa 8:7cd:
„Jeśli ktoś z miłości odda cały majątek swojego domu,
będą nim tylko gardzić”.
Interpretacje Pieśni nad Pieśniami
Niektórzy uważają, że Pieśń nad Pieśniami jest spisanym snem. Ale oprócz tak dosłownych podejść do tej pracy, są też liczne interpretacje. Według interpretacji kultyczno-mitycznych Pieśń nad Pieśniami jest opisaną relacją między bogiem a boginią. Istnieją również teorie, że Pieśń nad Pieśniami jest metaforą Bożej miłości do narodu żydowskiego. Żydzi są przedstawiani jako Oblubienica, która po latach niewierności wobec Boga powraca do Jego łaski.
Bardziej ekspansywna jest interpretacja chrześcijańska, która utrzymuje, że Pieśń nad Pieśniami opisuje relację między Bogiem a Najświętszą Maryją Panną lub między Bogiem a Izraelem, Chrystusem i Kościołem Nowego Testamentu, lub między Bogiem a odkupioną ludzkością, wezwaną do zjednoczenia się z Nim w kocham. Pieśń nad Pieśniami jest również uważana za metaforę relacji między Chrystusem Oblubieńcem a każdym członkiem Kościoła Oblubienicą. Bóg jest Oblubieńcem, który od początku pokazuje swoją miłość do człowieka. Z drugiej strony ludzkość jest Oblubienicą, która z czasem dojrzewa, by w końcu odwzajemnić miłość Oblubieńca.
W podsumowaniu
Krótko mówiąc, fabuła dotyczy religii i małżeństwa dziewczyny zwanej salamitką. Niektórzy tłumacze uważają, że ta młoda kobieta mogła być Abiszag, która wychowała króla Dawida w ostatnich dniach jego życia. Chociaż spała z Davidem, żeby go ogrzać, pozostała dziewicą.
Został napisany w języku hebrajsko-aramejskim (semickim) i przetłumaczony na hellenistyczny przez Septuagintę, komitet żydowskich hellenistów.
Według żydowskiej klasyfikacji dzieł biblijnych Pieśń nad Pieśniami należy do trzeciej grupy ksiąg Biblii Hebrajskiej, „Pism Świętych”, a według klasyfikacji chrześcijańskiej do drugiej grupy, „Ksiąg poetycko-dydaktycznych”. Starego Testamentu.
Wyrażenie „Pieśń nad pieśniami”, którym określane jest dzieło biblijne, to „hebraizm”. Przez podobne kombinacje tych samych słów, gdzie drugi jest wstawiony w liczbie mnogiej, wskazuje się nałożenie, tak że tytuł książki oznacza: „Najpiękniejsza pieśń”.
Zgodnie z tradycją jego autorem jest Salomon (X w. p.n.e.), ale elementy faktyczne tekstu, jego język i styl nie przemawiają za tym poglądem. Dominuje pogląd, że prawdopodobnie został skomponowany kilka wieków później, rozprzestrzenił się ustnie i przybrał ostateczną formę, gdy został zapisany między 450-400 pne.
Czytaj więcej: Dawid i Batszeba
